ΝΑΙ ή ΟΧΙ

Όταν άρχισα να γράφω αυτό το blog πριν από μερικά χρόνια ήταν τα πρώτα χρόνια που το ελληνικό χρέος σαν όρος είχε αρχίσει να γίνεται μόδα και θέμα για συζήτηση, τότε το βρήκα χιουμοριστικό να ονομάσω ένα blog μαγειρικής έτσι, σήμερα είναι η πρώτη φορά που νιώθω την ανάγκη να μην ποστάρω μια συνταγή ως συνήθως αλλά να γράψω μια ανάρτηση τελείως εκτός του concept αυτού του blog. 

Όπως εσείς έτσι και εγώ, από το πρωί έως και την ώρα που θα κοιμηθώ τις τελευταίες μέρες ακούω φίλους, γνωστούς και αγνώστους, Έλληνες και ξένους να υποστηρίζουν με πάθος τις απόψεις τους για το δημοψήφισμα, άλλες ακραίες άλλες μετριοπαθείς, άλλοι να τις στηρίζουν σε επιχειρήματα άλλοι κοιτώντας το προσωπικό τους συμφέρον και άλλοι τελείως αναποφάσιστοι να κοιτούν σκεπτικοί. 

Η μοναδική κουβέντα, το δημοψήφισμα και τι θα γίνει μετά. 

Πρωί-Μεσημέρι-Βράδυ. Στα λεωφορεία, στη δουλειά, στους δρόμους, στα σπίτια.

Συζητήσεις, διαφωνίες, καβγάδες 

Ακόμη και αν έχεις αποφασίσει τι θα ψηφίσεις, μπορείς να κατηγορείς κάποιον από αυτούς; Τους "ναι" ή τους "όχι"; Εγώ σίγουρα, δεν μπορώ. Είναι μεγάλο το ζόρι που είχε μπει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια και όλοι είναι κουρασμένοι, απογοητευμένοι και τρομαγμένοι....Μακάρι να υπήρχε η χρυσή τομή, μακάρι να υπήρχε η ιδανική λύση αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα, μακάρι κάποιος να ήξερε με σιγουριά το μέλλον και να μας έλεγε αν κάνεις αυτό θα είναι καλύτερα, αν κάνεις το άλλο θα γίνει αυτό, αλλά προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί κανείς δεν ξέρει!

Η ιστορία όμως δείχνει πως οι Έλληνες είμαστε γερό σκαρί και όσες φορές και αν βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού, ακόμη και όταν πέσαμε στο τέλος επιβιώσαμε. Όχι επειδή μας βοήθησε ένας από μηχανής θεός (είτε από την Ανατολή είτε από τη Δύση) αλλά επειδή στο τέλος λειτουργήσαμε με ομοψυχία. 

Για αυτό για μένα το σημαντικότερο δεν είναι το αν θα ψηφίσει ο κόσμος ναι ή όχι, αλλά η επόμενη μέρα να μας βρει μαζί σαν αδέρφια και όχι σαν εχθρούς.

Ελπίζω να μην σας ζάλισα....